Głuchota starcza - po czym można poznać tę chorobę?

Co to jest głuchota starcza?

Pod pojęciem głuchoty starczej kryje się pogorszenie jakości słyszenia spowodowane zaawansowanym wiekiem pacjenta. Przyczyną upośledzenia zmysłu są zazwyczaj zwyrodnienia w uchu wewnętrznym, które powstają na skutek postępującego procesu starzenia.

Głuchota starcza dzieli się na 3 rodzaje:

•     niedosłuch przewodzeniowy – zmiany zwyrodnieniowe obejmują przewód słuchowy zewnętrzny lub kosteczki słuchowe (młoteczek, kowadełko i strzemiączko), które przenoszoną drgania z ucha zewnętrznego do wewnętrznego;
•     niedosłuch odbiorczy (zmysłowo-nerwowy) – zmiany zwyrodnieniowe związane są najczęściej z uszkodzeniem komórek słuchowych ślimaka, czyli elementu ucha, który odbiera drgania i za pomocą impulsów nerwowych przekazuje je do ośrodka słuchu w mózgu;
•     niedosłuch mieszany – obejmuje oba opisane wyżej rodzaje niedosłuchu.

Na występowanie głuchoty starczej oraz poziom upośledzenia zmysłu mogą wpływać następujące czynniki:

•     obciążenia genetyczne,
•     przebyte urazy i choroby,
•     choroby przewlekłe: cukrzyca, miażdżyca, nadciśnienie tętnicze,
•     otyłość,
•     długotrwałe narażenie na hałas,
•     stosowanie niektórych leków.

Jakie są objawy głuchoty starczej?

Pierwsze symptomy głuchoty starczej mogą wystąpić już między 20. a 30. rokiem życia. Pogłębiają się stopniowo wraz z upływem lat. Typowe objawy niedosłuchu to:

•     trudności w rozumieniu mowy,
•     częste proszenie rozmówcy o powtórzenie wypowiedzi,
•     potrzeba coraz głośniejszego słuchania telewizji lub radia.

Często zdarza się, że osoby cierpiące na niedosłuch same nie zauważają swojego problemu. Proces diagnozy i leczenia zostaje uruchomiony dopiero w momencie, gdy otoczenie zwróci uwagę na postępujące problemy komunikacyjne z chorym.

Głuchota starcza nie dotyczy jedynie sfery fizycznej ludzkiego ciała. Wtórnymi następstwami choroby mogą być problemy o charakterze społecznym. Występujące w jej przebiegu trudności komunikacyjne często prowadzą do wycofania się z relacji z innymi ludźmi. Skutkiem tego procesu jest postępujące poczucie osamotnienia, które w dalszej perspektywie może przerodzić się w depresję.

Leczenie głuchoty starczej

Pierwszym krokiem do podjęcia terapii jest odpowiednia diagnostyka. Jej podstawą jest przeprowadzane w pomieszczeniu dźwiękoszczelnym badanie audiometryczne.

Proces leczenia odbywa się dwutorowo. Z jednej strony pacjent przyjmuje leki mające na celu wyhamowanie efektów procesu starzenia. W przypadku zaawansowanych problemów ze słuchem konieczne może okazać się założenie aparatu słuchowego.

Drugim ważnym elementem leczenia jest dbanie o prawidłową higienę uszu. Niedosłuch często jest spowodowany fizycznym zatkaniem przewodu słuchowego przez zalegającą w nim woskowinę. Jeżeli doszło do uformowania się czopu, konieczna może być pomoc laryngologa.

Regularne czyszczenie narządów jest kluczowe dla utrzymania zadowalającego poziomu słuchu. Należy pamiętać, że ucho składa się z trzech części: zewnętrznej, środkowej i wewnętrznej. Ucho zewnętrzne należy przecierać wacikiem kosmetycznym lub patyczkiem, ewentualnie zwilżoną wodą chusteczką bądź ręcznikiem papierowym.

Wymienionych wyżej narzędzi nie należy stosować do czyszczenia ucha środkowego. Może to spowodować mechaniczne uszkodzenie narządu (np. przebicie błony bębenkowej) i/lub ubicie zalegającej w uchu woskowiny, co spowoduje utworzenie się czopu bądź wywołanie stanu zapalnego.

Jedynym właściwym i bezpiecznym sposobem czyszczenia przewodu słuchowego jest stosowanie przeznaczonych do tego celu wyrobów medycznych. Preparaty tego typu powinny charakteryzować się wysoką zawartością substancji pochodzenia naturalnego

W przypadku pojawienia się dolegliwości spowodowanych zaleganiem woskowiny warto zastosować np. krople do uszu LIX, będące wyrobem medycznym.

LIX/11139/07/22