Król kryminału retro w Kole

Kolscy czytelnicy,  podczas spotkania z pisarzem,  dowiedzieli się m.in. o tym, że  marzył, aby zostać matematykiem. Dziś trudno  w to uwierzyć, ale  nauczyciel przedmiotu uważał, że ma zbyt małą wyobraźnię.  Przyszły pisarz rozpoczął więc studiowanie filologii klasycznej. Obronił doktorat  i przez kilkanaście lat wykładał gramatykę łacińską na Uniwersytecie Wrocławskim.  Aby przyciągnąć uwagę studentów używał swojego talentu oratorskiego, który oczarował także naszych czytelników.

Niewielki epizod w życiu pisarza związany jest z bibliotekarstwem. Marek Krajewski pracował  w Bibliotece Ossolineum. Katalogował  tam książki łacińskie, greckie i hebrajskie.

Gość przyznał, że pisarstwo traktuje jak zawód. Jest niezwykle zdyscyplinowany, pisze 5 godzin dziennie.   Zdradził, że w najbliższych 5 latach wyda 10 tytułów. Pisarz niemalże z benedyktyńską dokładnością oraz z podziwu godną  erudycją oddaje tło historyczno-obyczajowe danej epoki.  Przyznał, że wielką wagę przywiązuje do drobiazgów. Wszystkie elementy opisu są dla niego niezwykle  istotne – zarówno topografia, architektura, obyczajowość  jak i  kulinaria. Dokładnie i według realiów epoki opisuje jakie bohaterowie piją piwo, w jaki sposób parzą kawę czy jakiej marki palą papierosy. Informacji szuka w archiwach, przedwojennej prasie i książkach telefonicznych. Konsultuje się z ekspertami. Akcję swoich powieści osadza w miastach, które kocha  - we Wrocławiu zna każdą uliczkę, każdy kamień. To jego miasto. Lwów pokochał dzięki opowieściom wuja, stamtąd pochodzi jego matka. Kalendarz  dzieli na dwa okresy: w pierwszej połowie roku pisze książkę, jesienią wyrusza na spotkania z czytelnikami.

Pisarz opowiadało także o swoich bohaterach: Eberhardzie Mocku,   pewnym siebie, brutalnym, ”mocnym facecie", który często nadużywa władzy i mocnych trunków. Dla tej postaci wybrał, jako znawca gramatyki łacińskiej, mocne, krótkie  nazwisko (w którym akcent pada na ostatnią spółgłoskę) i harmonizujące z nim ciekawe imię. Edward Popielski, otrzymał imię ojca pisarza (w ten sposób chciał go uhonorować) oraz nazwisko od ulubionego popielatego koloru. W wyborze nazwisk dla bohaterów drugoplanowych,   posiłkuje się przedwojennymi książkami telefonicznymi Wrocławia i Lwowa.

Po spotkaniu pisarz  zapraszał widzów do stolika. Czytelnik siedząc obok pisarza mógł jeszcze podyskutować i zamienić kilka zdań o nurtujących go zagadnieniach.

To  spotkanie na długo zapadnie w pamięci nie tylko czytelników, ale i organizatorów.